سواد عاطفی(چگونه به دیگران ابراز احساسات کنیم)  

احساس و عاطفه نباید ساختگی و دروغین باشد زیرا گیج‌کننده و غیرسازنده خواهد بود. به محض آن که پنجره‌ی قلب خود را به روی دیگران بگشاییم، آنگاه تمام قدرت‌های شهودی ما نیز بیدار می‌شود. و همین درک شهودی و مستقیم ماست که از آن پس به خوبی قادر است احساس و عاطفه راستین را از نمونه بَدَل آن تشخیص دهد. بنابراین هرگاه تصمیم می‌گیرید که به دیگران مهر بورزید، باید سعی کنید این کار را از صمیم دل و صادقانه انجام دهید. برای بعضی از افراد صداقت و یکرنگی بسیار ساده است ولی برای برخی دیگر، باید پیگیرانه آن را یاد بگیرند.

مشکل و مانع اصلی در هنگام ابراز احساس، والد ایرادگیر ماست که همچون نگهبانی خشن از صندوقچه‌ی عواطف و احساسات ما محافظت می‌کند و دائماً ما را از ابراز احساس واقعی خود به دیگران برحذر می دارد.
والد ایرادگیر درونی ما صحنه‌های عجیب و غریبی از خود می‌سازد. برای مثال والد ایرادگیر فردی که بعد از مدت‌ها خواهر خود را ملاقات کرده بود زیر گوش او می‌خواند: «اگر من الان به خواهرم بگویم که واقعاً دلم برایش تنگ شده است، ممکن است به گریه بیفتم. بعد خواهرم هم به گریه می افتد و ما همدیگر را بغل می‌کنیم. آنگاه هر دو احساس حماقت می‌کنیم و همه کسانی که ما را می بینند فکر می‌کنند ما دیوانه هستیم». بنابراین بهتر است که فقط بگویم: «چقدر خوب است که تو را دوباره می‌بینم!»

اما باید شجاعت به خرج داد و به رغم مخالفت‌های والد ایرادگیر، احساسات راستین خود را ابراز کنیم. با این عمل باعث می‌شویم دیگران هم با ما صادق باشند و متقابلاً احساس‌شان را به ما ابراز نمایند و به این ترتیب مورد مهر و محبت قرار گیریم و نیاز عاطفی‌مان برطرف می‌شود. از آن پس در می‌یابیم که قوانین قدیمی مربوط به صرفه جویی محبت چقدر اشتباه بوده و والد ایرادگیر درونی ما به تدریج قدرت خود را از دست می‌دهد.

هر نوازش یا کلام محبت‌آمیز همواره باید به گونه ای ابراز شود که به صورت یک شعر عاشقانه جلوه نماید. مهم نیست که این شعر عاشقانه کوتاه یا بلند باشد، بلکه باید از صمیم قلب و امیدبخش باشد. این نوازش حتی اگر فقط یک عمل یا رفتار محبت آمیز باشد، بدون هیچ کلام یا تماس جسمی اثر خود را می‌بخشد و عشق و محبت به قلب دیگری رسوخ می‌یابد.

منبع:

مقاله " +1+1 سواد عاطفی= بی نهایت (راه سوم)"، دکتر احمد حلت   

گروه کلید