بعد ششم هوش هیجانی؛ همدلی  

زمانی که با بعضی افراد صحبت می‌کنید احساس خوبی دارید چون این حس را دارید که او تمام احساسات شما را درک می‌کند. کلمات یا صوتی را بیان می‌کند که دقیقاً نشان‌دهنده احساس شماست. با حالت چهره و چشم‌های خود به شما نشان می‌دهد که احساسات شما برایش مهم است و به‌طور کامل آنها را درک کرده است. به عبارت دیگر شنونده آینه‌ای می‌‌شود که احساسات شما کاملاً درآن منعکس شده است.

همدلی شامل توانایی آگاهی، درک و تقدیر از احساسات دیگران است. همدل شدن یعنی درک  توانایی یا شناخت هیجانات و عواطف دیگران. افراد همدل به نگرانی و علائق دیگران توجه نشان می‌دهند. مهم‌ترین پیش‌نیاز برای همدلی مسلط‌بودن بر تفسیر زبان بدن است؛ یعنی باید باتوجه به چهره، صوت، سرعت گفتار و غیره به احساسات فرد پی ببریم و سپس در بیان کلامی و بیان غیرکلامی خود با احساسات او هماهنگ شویم. پیش‌‌نیاز دیگر شناخت انواع احساسات و هیجانات با نام مناسب (عصبانیت، تعجب، شادکامی و... ) است. 

همدلی، توانایی "مطالعه" افراد از طریق ورود به مرکز بیان دروندادهای ایشان است. اولین مرحله، آن است که با رعایت احترام فرد، توجه خود را به وی نشان دهیم، و بدنبال گوش دادن و درک واقعی از عملکردها و هیجانات او باشیم. این امر مستلزم بکارگیری سطوح مشابهی از آگاهی است که آن را در خودآگاهی هیجانی مربوط به خودتان رشد داده اید و سپس باید حس کنجکاوی خالص و حقیقی خود را به کار برید تا به بررسی و پژوهش درباره دیگران بپردازید. بر این مبنا که آن ها اکنون چه احساسی دارند؟ این احساس تا چه حد قوی است؟ چرا آنها این گونه احساس می کنند؟

حالتی را در نظر بگیرید که فرد در حال تعریف‌کردن است یک مطلب ‌غم‌انگیز است. او با چهره‌ای درهم کشیده و لبانی پایین افتاده و صوتی غمگین صحبت می‌کند ولی طرف مقابل با صورت شاد و صوتی بلند به او گوش می‌دهد. گوینده همدلی را از طرف شنونده احساس نمی‌کند چون شنونده احساسات گوینده را تشخیص نداده، به آن احترام نگذاشته و برایش مهم نبوده است. بسیار مهم است انسان زمان صحبت با همسر و فرزندان و والدین و اقوام و آشنایان از قدرت همدلی برخوردار باشد. افرادی که این قدرت را دارند از مقبولیت اجتماعی بالاتر برخوردارند. 

منبع:

- آبی سان

- مدیریت هوش هیجانی